Tot een aantal jaar geleden zei ik altijd: ”Een eigen bedrijf? Daar ga ik nooit aan beginnen”. Zeg dus nooit, nooit. Inmiddels ben ik al bijna weer een jaar fulltime ondernemer. En yes, ik zou het niet anders meer willen. Waarom ik toch ben gaan ondernemen, en hoe de rocky weg hier naartoe was ga ik aan je vertellen in deze blog.
Modemeisje: Dat was ik in hart en nieren. Ik ademde alles was met mode te maken had. Chanel, Dior, Louis Vuitton: ik droomde er bij weg. Met als grootste droom om ooit als stylist bij een groot magazine werken, en dan het liefste bij Vogue. Tijdens het volgen van een mode opleiding – waarbij ik stage heb gelopen bij grote, internationale modemerken – voelde ik die droom langzaam afbrokkelen. Ik kwam er achter dat de modewereld toch wel echt keihard was. En dat ik opeens niet meer zeker wist of ik wel in zo’n cultuur wilde werken. Na deze opleiding succesvol te hebben afgerond besloot ik mijn horizon te verbreden en koos ik voor een studie in de richting van trendwatching en conceptontwikkeling. Na 2 jaar was ik genoodzaakt met deze studie te stoppen: burn-out. Ik was op, kon niets meer en dat op mijn 20ste. De jaren die daarna volgden waren rocky, heel erg rocky. Het was tijd om te gaan uitvinden wie ik was, wat ik wilde en wat me gelukkig maakte. Ik dacht dat ik dat altijd wel wist en ik keuzes maakte die mij geluk brachten. Maar ik kwam erachter dat ik vooral naar de buitenwereld een mooi plaatje wilde laten zien. En dat ik keihard voor mezelf was; het was nooit genoeg en ik voelde me nooit goed genoeg.
In de jaren tijdens en vlak na mijn burn out heb ik allerlei baantjes gehad. Maar niets voelde echt als mijn ding. En dan is er maar één weg: uitzoeken wat wel je ding is. Ik besloot een baan te zoeken waarbij ik daarnaast ruimte zou hebben om uit te vinden wat voor mij dan dat ding zou kunnen zijn. En zo kwam ik in de ouderenzorg terecht. Het werken met ouderen bracht me veel liefde en dankbaarheid. Het inzicht dat geluk hem in de kleine dingen zit. Dat je als mens goed bent zoals je bent. Langzaam ontstond er ruimte in mijn hoofd, kwamen er ideeën en het vertrouwen dat ik zelf iets zou kunnen opbouwen.
En toen kwam de reis naar Bali. Die reis waarbij ik zoveel mooie items zag met zoveel potentie en ik opeens wist: ”Dit is het, hier ga ik iets mee doen”. Daarna begon het opbouwen van Moon Treasures. Met vallen en opstaan uiteraard. Ik heb mezelf vaak genoeg afgevraagd waar ik in vredesnaam aan was begonnen. En geloof me dat doe ik nu ook nog wel eens.
Wat ik heb geleerd is dat als je, je leven om wilt gooien of het anders wil doen, je een rotsvast vertrouwen moet hebben. Zowel in jezelf als in het pad wat je gaat bewandelen. En daarmee bedoel ik niet het als een controlfreak proberen uit te stippelen. Eigenlijk het tegenovergestelde. Het loslaten en erop proberen te vertrouwen dat alles komt zoals het bedoeld is. En dat als dingen voor jouw bestemd zijn ze ook daadwerkelijk op je pad komen. Dat wil niet zeggen dat je er niet voor hoeft te werken of dat het aan komt waaien. Verre van dat. Moon Treasures is ook niet van de één op andere dag een succes geworden. Dat is iets waar ik nog iedere dag keihard voor werk. Maar dit doe ik voor mijzelf. En ik heb niet meer als ‘doel’ mezelf te moeten bewijzen aan de buitenwereld.
De rede dat ik deze blog heb geschreven is vooral omdat ik hoop je met mijn verhaal te kunnen inspireren. Doe vooral hetgeen waar je hart sneller van gaat kloppen. Ook als is dit spannend en hebben anderen daar misschien een mening over. Kies voor jezelf en do whatever the F makes you happy and feeling alive.
En nog één ding: als ik mijn dromen achterna kan gaan, kan jij het ook! Dus laat je door niets en niemand weerhouden!
Liefs,
Alissia
